Ένας ερημίτης αξιοθαύμαστα κοινωνικός

Γνωρίζω τον Κώστα Ριζάκη περίπου τριάντα χρόνια και έχω συνεργαστεί μαζί του με δημοσιεύσεις ποιημάτων και διηγημάτων μου κατά την πρώτη και κατά τη δεύτερη περίοδο της Παρόδου. Τον γνώρισα, τον εκτίμησα και τον ανθολόγησα ως ποιητή, τον γνώρισα ως εκδότη, ως επιμελητή εκδόσεων και αφιερωμάτων,τον γνώρισα ως συνεργάτη και ως φίλο. Πολύ αξιόλογο σε κάθε ιδιότητα και δραστηριότητά του. Τον γνώρισα από τη φωνή του στο τηλέφωνο και χωρίς να έχουμε συναντηθεί ποτέ.

Και ακόμα απορώ πώς κατορθώνει ο ερημίτης αυτός μια μικρής πόλης να βρίσκεται τόσο κοντά σε όλους μας, τόσο ευεργετικά κοντά σε παλιούς και νέους, και να προσφέρει γενναιόδωρα τη γνώση και την πείρα του, ιδίως στους νέους ποιητές. Όταν,μάλιστα, δεν έχει καμία επαφή με το διαδίκτυο.

Μοναχικός και κοινωνικός, σοβαρός και παιγνιώδης, φιλικός και αυστηρός, λογικός και παθιασμένος, ευγενικός και αθυρόστομος,  ρομαντικός και παιδί της πιάτσας, πατρικός και ανυπεράσπιστος, ο Κώστας Ριζάκης αποτελεί ένα μωσαϊκό των αντιφάσεων που συνθέτουν σε παράδοξη αρμονία την προσωπικότητα ενός γνήσιου ποιητή και καταδεικνύουν τη βαθύτερη αλήθεια της ρήσης του Ηράκλειτου,  «αρμονίη αφανής φανερής κρείττων». 

Τα κυρίαρχα στοιχεία του είναι βέβαια η ποιητική παρόρμηση, η εργατικότητα και η συνέπεια. Κατά τη γνώμη μου, ο Κώστας Ριζάκης είναι ένας βαθύτατα υπαρξιακός ποιητής, που γνωρίζει καλά τον μοναχικό και μοναδικό δρόμο της ποίησης μέσα από την κοιλάδα των δακρύων. Τον δρόμο που βαδίζει εδώ και 30 χρόνια με τις έξι συλλογές του και τη συγκεντρωτική έκδοση Επιτάφιος Δρόμος, 2011. Τον δρόμο που θα βαδίσει ως το τέλος, αναζητώντας τον χαμένο παράδεισο της παιδικής αθωότητας μέσα από την αρχετυπική μορφή της γυναίκας, που στη ζωή εκφράστηκε σε κυρίαρχο βαθμό στο πρόσωπο της μητέρας του.

Παραθέτω ένα μονάχα ποίημά του, γραμμένο στα 33 του χρόνια, που πιστεύω ότι έδωσε το στίγμα του το 1993 αλλά και όταν περιλήφθηκε στη συλλογή Ο κυρίως ναός, 2006, και το δίνει και στα 57 του τώρα.

 

                                           23.4. 1993

Τριαντατρία χρόνια ράγισα στις πέτρες                                                            
πέσανε και τα ράκη που φορώ 
κρυώνω τώρα ανυπεράσπιστος μητέρα

λύσσαξε ο βοριάς που με φυσάει
πάντα ερημίτης πάντοτε ασκητής
οδεύω απ' την απόγνωση στο τέρμα

(θα γράφουν κι αύριο οι στίχοι μου στο μνήμα
μες στης ζωής το απόμακρο ακρογιάλι
θα επιστρέφω αφρισμένο κύμα

- θάλασσα στη φωνή σου θα πνιγώ !)

Δεν χάθηκε όμως και δεν θα χαθεί τόσο εύκολα ο μαχητής Κώστας Ριζάκης. Ο πόνος τον έκανε πιο δυνατό και πιο δημιουργικό. Τον θάνατο της μητέρας του ακολούθησε  αναπόφευκτα μια έξαρση του ποιητικού πάθους και της έμπνευσης με πολλά σπαρακτικά ωραία ποιήματα. Όχι απλώς ριγμένα στο χαρτί αλλά πάντα προσεκτικά επεξεργασμένα ως την παραμικρή λεπτομέρεια ούτως ώστε

να δικαιώνεται η αρχική ποιητική παρόρμηση.

Είναι μια σπάνια περίπτωση ο αξιοθαύμαστα κοινωνικός αυτός ερημίτης, που παραμένει αδιαπραγμάτευτα πιστός στις εντολές της δωρεάς του και της συνείδησής του. Ένας μακρινός σταθερός φίλος και ένας εξαιρετικά υπεύθυνος και πολύτιμος άνθρωπος της λογοτεχνίας μας.