Επιστολές γνωστών ποιητών και πεζογράφων, ίσως και κριτικών, στον Τόλη Νικηφόρου και επιστολές του ίδιου κατά τον μισό σχεδόν αιώνα της λογοτεχνικής πορείας του ως τώρα. Ακόμη, αναγγελίες εκδηλώσεων, περιγραφές, ανέκδοτα, στιγμιότυπα, ό,τι μπορεί να ενδιαφέρει τον αναγνώστη της λογοτεχνίας κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.


Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Θανάσης Κωσταβάρας : «..΄είναι προνόμιο της ποίησης να κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι, σαν παράνομος τύπος»




Με τον σημαντικό ποιητή της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Θανάση Κωσταβάρα (1927-2007) είχαμε επί μερικές δεκαετίες μια θερμή φιλία με ανταλλαγή βιβλίων και επιστολών και χωρίς να έχουμε συναντηθεί ποτέ. Συμβαίνουν αυτά στη ζωή και τώρα με το διαδίκτυο το καταλαβαίνουμε όλοι πολύ καλύτερα. Βρήκα λοιπόν στα αρχεία μου μια προ εικοσαετίας επιστολή του για την ποιητική συλλογή μου Το Διπλό Άλφα της Αγάπης, 1994 (οριστική συμφιλίωσή μου και ύμνος για τη γενέθλια πόλη μετά τις Ξένες Χώρες, 1991), επιστολή που πιστεύω ότι παρουσιάζει και γενικότερο ενδιαφέρον ως προς το ποιητικό φαινόμενο, και την προσθέτω, συγκινημένος και πάλι, στα Μυστικά και Ντοκουμέντα.   


Αθήνα 27-5-94


Αγαπητέ φίλε Τόλη Νικηφόρου,

        Είναι ωραίο, αγαπητέ φίλε και πάλι, να επικοινωνούν οι ποιητές και είναι προνόμιο, νομίζω, της ποίησης να κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι, σαν παράνομος τύπος, έξω βεβαίως από εμπορικά και άλλα κυκλώματα, γιατί έτσι διατηρεί την αυθεντικότητά της, γι΄ αυτό σ' ευχαριστώ για το βιβλίο σου, που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις.  
        Μιλώντας λοιπόν για τα ποιήματα, μιλώ για την αίσθηση ζωής που μας ωθεί να γράψουμε. Και αν δεν μπορώ να ανακαλύψω αυτήν ακριβώς την αίσθηση σε ό,τι διαβάζω (διαβάζουμε), τότε η ποίηση μού (μάς) φαίνεται άνευρη.
         Δεν υπάρχει αμφιβολία, αυτή την αίσθηση την βρήκα στο «Διπλό Άλφα της Αγάπης» που ενοποιεί τα ποιήματα της συλλογής, καθώς αποκτούν μια στέρεη ποιητική οπτική, αυτή που επικεντρώνεται με συγκινησιακή εμμονή στη Πατρίδα, στη γενέθλια πόλη. Γιατί καλά το συναισθάνθηκες, από κει αρχζουν και αξιώνονται όλα, από κει κανείς ορμώμενος δένει σ' έναν σφιχτό κύκλο την Αγάπη με τη φθορά και τον θάνατο, χωρίς να καταλήγει στο Μηδέν, αλλά στην αέναη συνέχεια.
        Όταν σωματοποιείται ποιητικά η Πατρίδα, η αγάπη αποκτά το μέγιστο νόημά της, γειώνεται για να αντλήσει έξαρση και δύναμη, επειδή η Πατρίδα μας έχει διαμορφώσει: μας εμπεριέχει και την περιέχουμε.
        Αυτή η σωματική συν-βίωση της γενέθλιας πόλεως, της οποίας ως αναγνώστης αισθάνομαι την εγκαυστικήν εγγύτητα, σφραγίζει την εντύπωση που αποκομίζει κανείς. Και η αλήθεια της Αγάπης, που δεν ανέχεται ρητορισμούς, απαιτεί έναν εσώτατο κραδασμό για να είναι πειστική κι αυτός ο κραδασμός ρυθμίζει τη μουσικότητα του λόγου και τον καταξιώνει. Επειδή μόνον η Ποίηση έχει το προνόμιο να διαπερνά ως μοναδικό βαθύ βλέμμα το πρόσωπο της αγάπης (όποιο όνομα κι αν έχει) και να το αντιτάσσει στον θάνατο.
       Πιστεύω πως αυτός ο κύκλος Αγάπη-Θάνατος-Πατρίδα, που μέσα του βρίσκει νόημα η Ύπαρξη, δεν τελειώνει για σένα, αφού κανείς, όσο αξιώνεται να εμβαθύνει, τόσο ανεξάντλητος γίνεται.
        Βλέπεις όταν πορεύεσαι στις Ξένες Χώρες, επιποθώντας την εξερεύνηση, αμείβεσαι από την Ποίηση με επικλήσεις που οδηγούν στη ταυτοποίηση με τη γενέθλια πόλη. Δηλαδή, με την πιο μεγάλη επιβεβαίωση ότι υπάρχεις ως Ποιητής.

                                                                                         Σε ευχαριστώ και  πάλι
                                                                                         Σε χαιρετώ με αγάπη
                                                                                         Θανάσης Κωσταβάρας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου